26-02-2023 | Dimphy van de Molengraft

Vele mensen in Nederland zijn gediagnostiseerd met een zogenaamde "auto immuun" aandoening. Hen wordt verteld dat het lichaam zichzelf aan is gaan vallen, maar is dit wel zo?

Je lichaam valt zichzelf aan”. Eigenlijk is dat wat een arts tegen je zegt op het moment dat je gediagnosticeerd wordt met een zogenaamde auto-immuun aandoening. Steeds meer mensen krijgen dit label opgeplakt, misschien ben jij er wel één van.

Maar klopt dit wel? Zijn onze lichamen zich in de laatste decennia ineens tegen ons gaan keren? Of is er misschien iets anders aan de hand?

Toen ik zelf veertien jaar jong was ging ik naar de huisarts met vermoeidheidsklachten en buikpijn. De arts vond me veel te jong om me te testen op bepaalde aandoeningen, maar mijn moeder drong aan op een uitgebreid onderzoek; en niet voor niets! Ik bleek de ziekte van Hashimoto te hebben waarbij je schildklier langzaam kapot gaat. Mijn “antistoffen” waren hoger dan duizend en het vooruitzicht van een leven lang aan medicatie begon hier, slechts 14 jaar oud.

Vele diagnoses volgden, meerdere wederom “auto-immuun”. Zo zou ik bijvoorbeeld abcessen krijgen in mijn liezen (HS) omdat mijn lichaam mijn haarzakjes aanviel. Een kapotte schildklier omdat mijn lichaam die aanviel. Maar het ergste kwam rond mijn 22ste toen ik de diagnose POTS (dysautonomie) kreeg. De hypothese was dat deze ziekte was ontstaan doordat mijn eigen lichaam mijn autonome zenuwen was gaan aanvallen. Als gevolg had ik moeite met mijn hartslag reguleren, ademen, mijn darmen, etc. Nog nooit heb ik me zo verslagen en wanhopig gevoeld. Waarom leek mijn lichaam de zelfvernietigingsknop te hebben ingedrukt? Ik voelde me opgesloten in een lichaam dat mij niet eens leek te willen ondersteunen. Ik kon steeds minder en voelde me tegen een muur gedrukt. Al jaren was ik onderzoek aan het doen en probeerde ik allerlei alternatieve geneeswijzen uit. Veel ervan zijn gericht op het versterken van het immuunsysteem, maar ik was bang dat als ik dat zou doen ik alleen maar zieker zou worden. Als immers mijn eigen lichaam zichzelf  aan zou vallen zou dat betekenen dat hoe sterker ik werd, hoe harder het vernietigen ook zou gaan. Het leek een uitzichtloos probleem.

Totdat ik jaren geleden stuitte op het boek Liver Rescue van Anthony William. Hij legde uit dat auto immuun eigenlijk maar een theorie is. Ooit vonden wetenschappers een beschadigd orgaan in een lab en antistoffen, en toen hebben ze op basis daarvan een conclusie getrokken. Maar wat het lab toen nog niet kon zien waren de microscopische virussen diep in het weefsel waar de antistoffen eigenlijk voor bedoeld zijn. Wat vind je logischer? Dat je lichaam antistoffen aanmaakt tegen een virus dat je orgaan aan het aanvallen is of dat je lichaam zichzelf maar is gaan vernietigen? Ik vond het een logisch verhaal en het gaf me hoop. Niet veel later zag ik een artikel dat in een Pools onderzoek een virus werd gevonden in 85% van gebiopteerde overleden patiënten met Hashimoto. Er komt steeds meer bewijs voor deze nieuwe theorie dat auto immuun ziekte eigenlijk worden veroorzaakt door virussen!  Inmiddels heeft zelfs Harvard een artikel gepubliceerd over MS en hoe het waarschijnlijk wordt veroorzaakt door het EBV virus. 

Persoonlijk geloof ik veel liever dat mijn lichaam een indringer aanvalt dan zichzelf. Het voelt logisch en geeft hoop. Door het hernieuwde vertrouwen in mijn lichaam ben ik toen hard aan de slag gegaan om mijn lichaam optimaal te ondersteunen met plantaardige voeding en supplementen. En wat blijkt? Het werkt! Ik kon mijn levenslange medicatie langzaam af gaan bouwen en van 95% op bed liggen kon ik weer functioneren en genieten van het leven! Dus als je bent gediagnosticeerd met allerlei ziektes en je verliest het vertrouwen in je lichaam, weet dan dit. Je lichaam werkt altijd voor jou. Onvoorwaardelijk. Dus als er een ziekte ontstaat is het belangrijk om te leren hoe je je lichaam zo goed mogelijk kan ondersteunen zodat je samen met je lichaam weer balans terug kan vinden en je leven weer kan leven. Ik weet zeker dat je lichaam niets liever voor jou wil!

Bron:  Dimphy van de Molengraft