De psyche bepaalt hoe je tegen het leven aankijkt. Bewuste en onbewuste belevingen die in je hoofd omgaan kunnen een verklaring zijn voor je eigen gedrag. De psyche is het denken, voelen en willen van de mens. Bij psychische gezondheid gaat het erom of je je in veel situaties staande kan houden.
Optimisme, doorzettingsvermogen , hoop, liefde, zelfvertrouwen etcetera dragen bij aan psychische gezondheid en welbevinden.
Krijgen de negatieve aspecten zoals, angststoornissen , depressie, opgeven, haat, nativiteit , lui zijn etcetera de overhand dan spreek je van een onbalans van deze pijler.
Een emotie is een reactie van het lichaam dat zich via de zintuigen uit. Zien, horen, ruiken, proeven en voelen. Een emotie komt voort uit een opgeslagen herinnering.
Bij alles wat we meemaken in het leven worden emoties gekoppeld en opgeslagen in de hersenen. Emoties kunnen plotseling optreden of tijdens een bepaalde situatie geuit worden. Denk aan blijdschap, verdriet, angst, vreugde, verliefdheid, opgewonden zijn etcetera.
Bij emotionele gezondheid voelen deze gevoelens als normaal. Als je met de negatieve gevoelens moeite hebt, of ze worden erger, dan spreek je van een onbalans van deze pijler.
-large.webp)
-large.webp)
Op deze pagina vind je alles over wat nou precies jouw klacht inhoudt en welke aanvullende en alternatieve behandelmethodes met jouw klacht werken. Want als jij begrijpt hoe dit in elkaar zit, kan je makkelijker tot een oplossing komen.
Hechtingsproblematiek, ook wel bekend als hechtingsstoornis, verwijst naar problemen die kunnen ontstaan in de hechtingsrelatie tussen een kind en zijn of haar primaire verzorger (meestal de ouders) tijdens de vroege kinderjaren. Een hechtingsstoornis is een psychische aandoening.
Hechting is het proces waarbij een kind een emotionele band ontwikkelt met zijn of haar verzorgers. Deze hechtingsrelatie vormt de basis voor de sociale en emotionele ontwikkeling van een kind en heeft invloed op hun latere relaties en gedrag. Hechtingsproblematiek kan niet alleen voorkomen bij kinderen, maar kan ook op volwassen leeftijd aanwezig zijn. Het staat bekend als volwassen hechtingsstoornis of volwassen hechtingsproblematiek. Deze problemen ontstaan meestal als gevolg van verstoringen in de hechtingsrelaties in de kindertijd die niet volledig zijn opgelost.
Bij wie komt het voor?
Hechtingsproblemen kunnen ontstaan bij kinderen die een traumatische ervaring hebben gehad. Daarnaast hebben sommige kinderen een hoger risico, bijvoorbeeld adoptiekinderen, pleegkinderen, kinderen met een lichamelijke stoornis, huilbaby’s of kinderen die lang in het ziekenhuis hebben gelegen. Er is ook een verhoogde kans als ouders zelf onveilig gehecht zijn, psychische problemen hebben of als kind verwaarloosd of mishandeld zijn.
Volwassenen met hechtingsproblematiek kunnen verschillende symptomen en gedragspatronen vertonen, waaronder:
Deze problemen kunnen de kwaliteit van relaties en het algemene welzijn van volwassenen aanzienlijk beïnvloeden. Het is belangrijk op te merken dat hechtingsproblematiek bij volwassenen behandelbaar is en dat therapie kan helpen om de patronen te doorbreken die zijn ontstaan als gevolg van onopgeloste hechtingsproblemen in de kindertijd.
Hechtingsproblematiek, ook wel bekend als hechtingsstoornis, verwijst naar problemen die kunnen ontstaan in de hechtingsrelatie tussen een kind en zijn of haar primaire verzorger (meestal de ouders) tijdens de vroege kinderjaren. Een hechtingsstoornis is een psychische aandoening.
Hechting is het proces waarbij een kind een emotionele band ontwikkelt met zijn of haar verzorgers. Deze hechtingsrelatie vormt de basis voor de sociale en emotionele ontwikkeling van een kind en heeft invloed op hun latere relaties en gedrag.
Wat zijn de kenmerken van een hechtingsstoornis?
Het kind heeft moeite om relaties met de ouders of verzorgers aan te gaan. Op latere leeftijd kan het kind ook moeite krijgen met vriendschappelijke relaties. Kinderen met hechtingsproblemen reageren afwijzend op sociaal contact, laten zich moeilijk troosten en tonen grensoverschrijdend gedrag. Ook kan het kind bijvoorbeeld angstig, teruggetrokken, onzeker of egocentrisch zijn.
Bij wie komt het voor?
Hechtingsproblemen kunnen ontstaan bij kinderen die een traumatische ervaring hebben gehad. Daarnaast hebben sommige kinderen een hoger risico, bijvoorbeeld adoptiekinderen, pleegkinderen, kinderen met een lichamelijke stoornis, huilbaby’s of kinderen die lang in het ziekenhuis hebben gelegen. Er is ook een verhoogde kans als ouders zelf onveilig gehecht zijn, psychische problemen hebben of als kind verwaarloosd of mishandeld zijn.
Hechtingsproblematiek kan zich op verschillende manieren manifesteren, en de ernst kan variëren. Enkele veelvoorkomende kenmerken en symptomen van hechtingsproblematiek bij kinderen zijn:
Traumatische gebeurtenissen, zoals ernstig misbruik, geweld, verlies van een ouder of andere ingrijpende gebeurtenissen, kunnen de hechting van een kind verstoren en later leiden tot hechtingsproblematiek.
Ga naar TraumaHet algemene gezinsklimaat en de opvoedingsstijl kunnen ook bijdragen aan hechtingsproblematiek. Een onstabiele gezinssituatie, gebrek aan emotionele steun en liefde, of een onvoorspelbare opvoeding kunnen hechtingsproblemen veroorzaken.
Ga naar VerlatingsangstEen van de belangrijkste oorzaken van hechtingsproblematiek is een verstoring in de hechtingsrelatie tussen een kind en zijn of haar primaire verzorgers tijdens de vroege kinderjaren. Dit kan het gevolg zijn van verwaarlozing, misbruik, scheiding van de ouders, frequente verzorgerswisselingen, of inconsistentie in de verzorging.
Ga naar HechtingsproblematiekAls de primaire verzorgers zelf problemen hebben met hechting of emotionele problemen, kunnen ze mogelijk niet in staat zijn om een gezonde hechtingsrelatie met het kind te ontwikkelen.
Ga naar Hechtingsproblematiek
Geen vertrouwen hebben in andere mensen.
Lees verder
Uw ervaring op deze site wordt verbeterd door het gebruik van cookies.
